“จงดูลูกแกะของพระเจ้า (พระเมษโปดก) ผู้ทรงรับบาปของโลกไป!” นี่คือสิ่งที่ยอห์นผู้ให้บัพติสมาพูดเมื่อเห็นพระเยซูเดินมาทางท่าน (ยอห์นคือผู้เผยพระวจนะที่สวมเสื้อผ้าซึ่งทำจากหนังอูฐและกินตั๊กแตนเป็นอาหาร) (ยอห์น 1:29) ยอห์นหมายความว่าอะไร? ลูกแกะของพระเจ้าหรือ? มารับบาปของโลกไปหรือ?
คนยิวทุกคนในศตวรรษแรกคงต้องรู้ทันทีว่ายอห์นหมายถึงอะไรตอนที่บอกว่า “ลูกแกะของพระเจ้าผู้ทรงรับบาปของโลกไป” นี่เป็นการอ้างถึงเทศกาลปัสกาของคนยิว ซึ่งเป็นอนุสรณ์ของการที่พระเจ้าทรงปลดปล่อยคนอิสราเอลออกจากการเป็นทาสในอียิปต์อย่างอัศจรรย์เมื่อประมาณ 1,500 ปีก่อนหน้านี้
พระเจ้าทรงส่งภัยพิบัติสิบประการมาที่คนอียิปต์ในฐานะการพิพากษา และกษัตริย์อียิปต์ก็ใจแข็งและไม่ยอมปล่อยคนอิสราเอลไปทุกครั้ง ภัยพิบัติอันสุดท้ายคืออันที่เลวร้ายที่สุดในบรรดาภัยพิบัติทั้งหมด พระเจ้าบอกกับคนอิสราเอลว่าในคืนหนึ่งที่กำหนดไว้ ทูตแห่งความตายจะผ่านไปทั่วแผ่นดินอียิปต์เพื่อฆ่าบุตรหัวปีของมนุษย์ทุกคนและสัตว์ทุกตัวในประเทศ การพิพากษาที่น่าสยดสยองนั้นก็รวมถึงคนอิสราเอลด้วย เว้นแต่ว่าพวกเขาจะเชื่อฟังคำสั่งของพระเจ้าอย่างระมัดระวัง พระเจ้าบอกกับพวกเขาว่าแต่ละครอบครัวต้องนำลูกแกะหนึ่งตัวที่ไม่มีตำหนิและความบกพร่องใดๆ มาและฆ่ามันเสีย จากนั้นก็ให้นำกิ่งของต้นหุสบจุ่มเลือดทาบนวงกบประตูบ้านของพวกเขา แล้วพระเจ้าก็สัญญาว่าเมื่อทูตแห่งความตายเห็นเลือดนั้นก็จะ “ผ่าน” บ้านหลังนั้นไปและสงวนบ้านหลังนั้นจากการพิพากษาแห่งความตาย
การเฉลิมฉลองเทศกาลปัสกา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งแกะของเทศกาลปัสกาจึงกลายมาเป็นสัญลักษณ์ที่ทรงพลังของแนวคิดที่บอกว่าค่าปรับหรือโทษแห่งความตายสำหรับบาปของคนคนหนึ่งสามารถจ่ายได้โดยความตายของอีกชีวิต อันที่จริง แนวคิดของ “การรับโทษแทน” นี้มีรากฐานมาจากระบบการถวายเครื่องบูชาทั้งหมดที่อยู่ในพระคัมภีร์เดิม ในวันลบบาปประจำปี มหาปุโรหิตจะเข้าไปตรงกลางของพระวิหารที่เรียกว่าอภิสุทธิสถาน และฆ่าสัตว์ไร้ตำหนิเพื่อเป็นค่าไถ่บาปของประชาชน ปีแล้วปีเล่าที่สิ่งนี้เกิดขึ้น ปีแล้วปีเล่าที่การลงโทษเพราะบาปของประชาชนถูกเลื่อนออกไปอีกครั้งโดยเลือดของลูกแกะ
เรื่องนี้ต้องใช้เวลา แต่สุดท้ายสาวกของพระเยซูก็คิดได้ว่าภารกิจของพระองค์นั้นไม่ใช่แค่การมาสถาปนาอาณาจักรของพระเจ้าเท่านั้น แต่พระองค์ทรงทำสิ่งนี้โดยการตายในฐานะเครื่องบูชาทดแทนให้กับประชากรของพระองค์ สาวกของพระองค์ก็คิดได้ว่าพระเยซูไม่ได้เป็นเพียงแค่กษัตริย์ แต่พระองค์คือกษัตริย์ผู้ทนทุกข์
พระเยซูทรงรู้มาตั้งแต่ต้นแล้วว่าภารกิจของพระองค์ คือการตายเพื่อบาปของประชากรของพระองค์ ทูตสวรรค์ประกาศตั้งแต่ตอนที่พระองค์มาบังเกิดแล้วว่า “พระองค์จะทรงช่วยประชากรของพระองค์ให้พ้นจากบาปทั้งหลายของเขา” (มัทธิว 1:21) และลูกาก็บอกเราว่า “เมื่อใกล้ถึงเวลาที่พระเยซูจะทรงถูกรับขึ้นสู่สวรรค์ พระองค์ทรงตั้งพระทัยที่จะไปยังกรุงเยรูซาเล็ม” (ลูกา 9:51) พระเยซูพยากรณ์ถึงความตายของพระองค์หลายครั้งในพระกิตติคุณเล่มต่างๆ และเมื่อเปโตรพยายามที่จะขัดขวางพระองค์จากสิ่งนี้อย่างโง่เขลา พระเยซูก็ตำหนิเปโตรว่า “ถอยไปเจ้าซาตาน! เจ้าเป็นหินให้เราสะดุด” (มัทธิว 16:23) พระเยซูมุ่งหน้าไปยังกรุงเยรูซาเล็มโดยไม่หันซ้ายหันขวา พระองค์เดินตรงดิ่งไปสู่ความตายของพระองค์
และพระเยซูก็ยังทรงเข้าใจว่าความตายของพระองค์มีความสำคัญและเป้าหมายอย่างไรด้วย ใน มาระโก 10:45 พระองค์บอกว่า “บุตรมนุษย์ก็ไม่ได้มาเพื่อรับการปรนนิบัติแต่มาเพื่อปรนนิบัติและประทานชีวิตของพระองค์เป็นค่าไถ่สำหรับคนเป็นอันมาก” และใน มัทธิว 26:28 ขณะที่พระเยซูรับประทานอาหารมื้อสุดท้ายกับสาวกของพระองค์ พระองค์ก็หยิบถ้วยเหล้าองุ่นมาแล้วประกาศว่า “ท่านทุกคนจงรับไปดื่มเถิด นี่คือโลหิตของเราอันเป็นโลหิตแห่งพันธสัญญาซึ่งหลั่งรินเพื่ออภัยโทษบาปแก่คนเป็นอันมาก (มัทธิว 26:27-28) และพระองค์ยังพูดในที่อื่นอีกว่า “เราพลีชีวิตของเราเพื่อแกะนั้น….ไม่มีใครชิงชีวิตไปจากเราแต่เราพลีชีวิตโดยสมัครใจ” (ยอห์น 10:15, 18) พระเยซูทรงรู้อยู่แล้วว่าทำไมพระองค์จะต้องตาย เพราะพระเยซูทรงรักคนของพระองค์ พระองค์จึงสละชีวิตของพระองค์ด้วยความสมัครใจ ลูกแกะของพระเจ้าถูกฆ่าเพื่อที่คนของพระองค์จะได้รับการยกโทษ
บทความโดย
เกร็ก กิลเบิร์ต
Excerpt from “What is the Gospel?” by Greg Gilbert
